Wat als het niet lukt?

4 weken geleden ging ik het vliegtuig in, op weg naar Sri Lanka.
Op weg naar de voorbereidingen voor volgend jaar. Het jaar dat we hier een jaar gaan wonen.
Ik was paar dagen vooruit gereisd om zo goed mogelijk Boudewijn en Tess op te vangen. Even tijd om tot mezelf te komen, wetende dat ik hier kwetsbaar ben en vatbaar voor allerlei dingen die me pas duidelijk zijn geworden als ik in Nederland was. Met als laatste aanwinst nachtmerries en burn-out klachten.
Afgelopen maanden had ik, weliswaar zonder fatsoenlijke hulp want sGGZ heeft lange wachtlijsten, het redelijk onder controle. Dacht ik. Denk ik.
Nu zijn we 4 weken verder en ik heb het idee dat ik zelden zo weinig heb gedaan voor de stichting.
De vorige reizen voor Sri Lanka DNA had ik binnen een kortere periode het halve eiland afgereisd of wel een netwerk in een paar dagen voor elkaar waar we nu nog steeds plezier van hebben.

4 weken verder en wij zijn amper Negombo uit geweest. Sri Lanka kampt met brandstofproblemen waardoor transport verre van makkelijk gaat. We hebben voornamelijk veel ondernomen op de plek waar we zitten.
We hebben huizen bezocht en ook een goede school gevonden voor Tess.
Tess vind het hier leuk en gezellig, ze heeft al verschillende vrienden uit allerlei landen. Spreekt al wat Engels en ik denk dat het Sinhala beter begrijpt dan ik ondanks de talencursus. 😉

Vandaag naar een kerkdienst geweest, waarin het een modeshow leek van allerlei soorten en maten.
Buiten de kerk was een soort kermis met allerlei speelgoed en lekkernijen.
Op de trapjes naar de kerk zaten mensen te bedelen, een heel groot contrast met de pracht en praal binnen de kerkhekken.
Doordat we intensief met de mensen hier uit de buurt omgaan, hebben we ook al 60+ plannen bedacht voor volgend jaar als we hier een jaar zitten. Wat kunnen we doen om Sri Lanka verder te helpen.
Variërend van zonnepanelen tot zwemlessen. Van Spa Ceylon tot aan tuk tuks.

Vanavond was een andere avond als normaal, voor het eerst in weken, eigenlijk wel in maanden, ging het erover; wat als het niet lukt?
Want het verschil is zo vreselijk groot tussen mensen. Het arm en rijk. En het raakt ons allebei.
De complexiteit in het sociale netwerk. En ik verbaas en baal enorm van het feit dat ik dat niet eerder zo heb ervaren. Ik kom hier al jaren en waarom ik dit niet eerder “gezien” heb is mij een raadsel.
Op iedere straathoek is wel iemand die we willen helpen. Het liefst langdurig. En met resultaat.
Ik besef me dat ik niet beter ben dan de weldoener waar ik zelf een hekel aan heb. Ik wil er wat voor terug.
Een gelukkig leven. Het beter achterlaten dan dat ik het getroffen heb.
Elke avond spreken we de dag door en bedenken we hoe onze ervaringen kunnen toepassen op onze plannen. Interne drijfveer is naar mijn vermoeden dat we bijzonder slecht kunnen accepteren wat we zien en ervaren. Een soort onrecht wat we moeten (helpen) rechtzetten.
Tot vanavond was het allemaal gebaseerd op hoe we het gaan doen.

Maar wat als dat het nou eens niet lukt? Of nog erger dat je het leven van iemand anders nog een stuk erg maakt als dat het was?
Ik hoop dat ik juist een steentje kan bijdrage aan het completer worden. Maar ik twijfel door wat ik afgelopen tijd gezien heb.
Wat als soms juist door je familie te vinden, het leven nog een stuk complexer word? Of dat juist door jou tussenkomt het verslechterd?
Draag je dan bij of breek je dan af?

Wat nou als het niet lukt?

Amanda

Check ook onze Facebook-pagina