Stoppen

“Waarom stop je hier dan niet mee?”

Ik ben even stil en ik voel me overrompeld door de vraag.

Stoppen. Gewoon stoppen.
Ik heb veel gedacht om te stoppen de laatste dagen. De laatste weken zelfs.

Deze vraag komt uit een gesprek met een collega een tijdje geleden.
De vraag voelt heel gek en legt me even lam.

Ik snap wel waarom hij dit vraagt.
Even daarvoor vertelde ik hoe ik al weken kamp met nachtmerries.
Nachtmerries waarin het vliegtuig gekaapt wordt. Of dat ik Tess hoor huilen maar ik kan het huis niet in kan waar ze is.
Of de piloot van het vliegtuig word dood geschoten. Of ik krijg een auto ongeluk waardoor ik buiten de vangrail beland en Tess midden op de snelweg ligt in haar maxicosie en ik haar niet in veiligheid kan brengen.
Laatst moest ik in m’n droom rennen met een groep mensen omdat ik de trein wilde halen en bij het rennen naar de trein komt een groep gewapende mannen ons tegemoet gerend en er word op onze groep geschoten.
Ik word neergeschoten maar ik ben nog niet dood, om te ontkomen ren ik naar een muur waar prikkeldraad voor is gespannen. Ik trek mijn kleren uit om mijn handen zo goed mogelijk te beschermen tegen het scherpe draad. Ik red het over de muur maar ik verlies wel 2 vingers aan elke hand.
Nachtmerries die zo echt voelen dat ik bijna mijn bed uit vlucht op moment dat ik wakker word.

Ik heb veel fantasie, maar ik heb nog veel meer slechte nachten. Nachten van niet slapen of nachtmerries hebben.
Nachten zoals deze heb ik sinds ik terug ben uit Sri Lanka.

Mijn collega vroeg aan mij: “waarom stop je niet met Sri Lanka, als het je dan dit brengt?”

Stoppen klinkt zo logisch. Als je weet dat je daar veel last en leed van hebt. Dan lijkt me het vrij zinvol om ergens mee te stoppen.

Voor mij is stoppen met Sri Lanka geen optie. Ik ben nu eenmaal óók van Sri Lanka. En van hier.
Ik kan niet stoppen met geadopteerd te zijn en met alle moeilijkheden die daaruit voort zijn gevloeid.
Maar zit inmiddels door alle omstandigheden wel thuis met burn out klachten.
Ik mag weer het fijne traject in van sGGZ. En weer leren hoe ik hier weer uit moet komen.

Ooit is er gekozen om adoptie er te laten zijn. En vorig jaar kwam er een stop omdat er zoveel aan de hand was. Zoveel bekend werd over het leed wat er mee gepaard gaat.

Vandaag kwam het officiële bericht dat adopties weer doorgaan.
Voor mij is dat dweilen met de kraan open.
Misschien wel zout in de wond.
De problematiek met adoptie gepaard gaat is bekend, dat gegeven is afgewogen en reduceert tot ” het is nog altijd beter hier, dan daar”.

En de problematiek waar ( veel) mensen mee te kampen hebben, die word straks opgevangen door het expertisecentrum. Dat expertise centrum wat nu mede gebouwd word door de kennis, ervaringen en leed van andere geadopteerden die adoptie leven. Elke dag.

Die input wat de keerzijde van adoptie is wordt ter zijde geschoven.

Voor de regering is stoppen met adoptie wel degelijk een keuze die zij kunnen maken.
Voor de geadopteerden is er geen keuze om te stoppen met geadopteerd te zijn.
Dit is gewoon leven voor hen.
En ook voor mij.

Kortom doorzwemmen en hopen dat je onderweg niet verzuipt.

Amanda

Check ook onze Facebook-pagina