” MIJN OUDERS???”

Deze zin stuitert momenteel door mijn hoofd.
Ik wilde eigenlijk een totaal ander stuk schrijven.
Maar na het telefoontje van vanochtend, is alle tekst uit mijn hoofd verdwenen.

Ik heb wel vaker aan de zijlijn gestaan als geadopteerden te horen krijgen dat er een spoor is of dat er mensen gevonden zijn die naar alle waarschijnlijkheid hun familie is.

De schok, ongeloof, blij, verdrietig, boos, totaal lam geslagen. Ik dacht altijd dat er van alles door iemands hoofd heen ging.
Maar in mijn hoofd is het hol. Met een groot echo effect galmen de woorden door..
…Mijn ouders..?

Ik ben momenteel helemaal niet bezig met een zoektocht naar mijn ouders. Dus het duurde ook wel even voordat ik snapte wat er gebeurde.
Andrew belde me vanochtend en vertelde dat hij wellicht ouders had gevonden. Hij was benaderd door iemand en hij zou met diegene afspreken. Dus hopen dat het wat brengt.

Ik heb om en na bij wekelijks iemand aan de telefoon die wil gaan zoeken.
Soms iemand die net aan een zoektocht begint dan wel iemand die na een onderbreking of bij een nieuw spoor weer de draad oppakt.
In deze gesprekken probeer ik vooral mensen ook rekening te laten houden met de kans dat je wél iemand vind.

Ondanks al die gesprekken, was ik niet klaar voor dat gesprek wat ik vanochtend ineens had.

Ik zat helemaal in Sri Lanka DNA modus en ik dacht: ” Om wie gaat dit eigenlijk?”
Op de vraag om wiens ouders het dan zou gaan, zei hij: “jouw ouders..”
.. MIJN OUDERS???

<>

De MIJNE?
En ouderS? Als in vader én moeder?

<>

En uiteraard weet ik wel, dit is een veel te vroeg begin om iets van te zeggen. Maar dit is de eerste lead in 4 jaar.
Hoe bizar kan het worden.

Ik heb al vaker geschreven dat ik mijn leven nou niet bepaald eentonig is.
Of saai of rustig.
Ik ben wel wat gewend van bijzondere bochten en wendingen.

Deze wending zag ik niet aankomen.
Heel benieuwd wat er achter deze bocht verscholen zit.

Amanda

Check ook onze Facebook-pagina