Elk jaar probeer ik terug te filmen wat er dit jaar allemaal heeft afgespeeld.
De show “Even tot hier” had afgelopen zaterdag een briljant stukje, dat ze het jaar in 1 minuut samenvatte.
Voor mij voelt het ergens ook dat het afgelopen jaar in een minuut aan me voorbij is gegaan.
Als ik begin bij januari van dit jaar, vloog ik op mijn “verjaardag” naar Sri Lanka.
Ik had vorig jaar in mijn hoofd gezet dat ik een kookboek wilde maken. En niet zomaar eentje.
Een kookboek waar sri lanka in samen wordt gevat en wordt samen gevlochten met de verhalen van de moeders die hun kind zoeken. Portretten en interviews waar niet alleen het verdriet en gemis word verteld maar ook de wonderlijke mensen die het zijn. Samen met Dilani hebben we 19 moeders bezocht. Het was een ontzettende indrukwekkende reis.
En thuis kreeg ik klachten. Nachtmerries, niet meer slapen. Overprikkeld.
Wat ik me niet realiseerde is dat we samen 19 keer in een verhaal zijn gestapt wat ons had overkomen kunnen zijn. Tuurlijk krijg je daar een tik van. Maar goed dat is achteraf praten.
Uiteindelijk ben ik zo door het ijsgezakt dat sGGZ hulp voor de hand lag.
Wat ik niet kon vermoeden dat ik bijna een jaar later nog steeds geen goede hulp heb gevonden.
Hulp voor geadopteerden zou dit jaar ook van de grond komen met het adoptie expertise centrum. De opdracht werd gegeven aan het FIOM. Het budget is bepaald. De bouwstenen zijn bekend. En toch is er nog steeds geen hulp voor mensen die worstelen. Zeker niet op het stuk van Psychosociale hulpverlening.
1 december zou het actief zijn. Maar helaas, het blijft bij praten en overleggen en vooruitschuiven.
Wat niet mee helpt als je mentaal kwetsbaar bent, was een dramatische einde van het contact met adoptieouders.
Jarenlang vechten, verbreken, contact zoeken, nog een poging doen. Na de laatste aanvaring en zoveelste leugen heb ik de keuze gemaakt om mijn adoptie te herroepen.
In juli vertrokken we met ons gezin naar Sri Lanka. De verkenning voor het opzetten van het reconnection home. Terwijl ik de opdracht gaf aan de advocaat om een zaak te starten voor herroeping van mijn adoptie, kwam ook het nieuws binnen dat Dilani haar zaak in hoger beroep had gewonnen. De rechter bepaalde dat de staat onrechtmatig gehandeld had. Wat een nieuws!
Samen met Tess en Boudewijn zaten we in Sri Lanka terwijl het land in het nieuws was. Geen brandstof, demonstraties, de mars naar Colombo, afzetten van de President. Hoewel Tess een heerlijke tijd heeft gehad, was het geen ontspannen tijd weg. We waren daar met een doel. Maar als er geen brandstof is, valt er een hoop in het water.
Toen we 2 weken thuis waren, kreeg ik telefoon uit Sri Lanka. Andrew die me vertelde dat een vader zich heeft gemeld en ik zou zijn dochter zijn.
Ineens stond ik weer in mijn eigen zoektocht. Al kon ik dat eigenlijk helemaal niet verwerken.
Wekenlang uitgekeken naar de uitslag. Zou het wel of zou het niet zo zijn.
Het was hem helaas weer niet.
Ook de zaak Dilani kreeg weer een mep terug van de overheid. De staat legde zich niet neer bij de beslissing van de rechter en gaan in cassatie.
Ik kreeg inmiddels een oproep van de rechtbank dat op 1 december mijn zaak van herroeping behandeld zou worden. Nu zouden mijn adoptieouders niet zichzelf zijn als ze hier niet voorgaan liggen.
Niet alleen werd de zitting verschoven om oneigenlijke redenen, maar ook werd er in 1 klap gedreigd dat ik alleen mijn naam mocht houden onder hun voorwaarden en beschuldigd van laster en smaad.
Kortom het is nog niet voorbij.
Ik denk dat het woord wat het beste past bij dit jaar onderschatting is.
Het onderschatten van verhalen.
Onderschatten van waar mensen toe in staat zijn.
En vooral de onderschatting waarvan ik dacht dit komt nooit meer goed, dat het toch goed komt.
Want ondertussen bleven we mensen aan elkaar verbinden. Dit jaar 44 moeders toegevoegd aan de DNA databank en 26 geadopteerden.
Soms is het verliezen van dingen zo slecht nog niet, het haalt de glans weg.
Glans laat soms iets soms prachtig lijken maar eigenlijk kan je door de schittering niet zien wat eronder zit.
Ik heb ook onderschat wat een netwerk, vrienden en familie ik heb.
Hoe fijn is het om opgevangen te worden uit hoeken waar je het soms niet verwachtte.
Over een paar dagen vlieg ik met Ian, de allerliefste jongen die ik ken naar Sri Lanka. Met een stapel DNA kits in de koffer ga ik hem Sri Lanka laten zien. Mijn andere land.
Met het jaar wat we gehad hebben ga ik dit eens niet onderschatten.
Dit word gewoon top 
Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen en hopelijk tot volgend jaar.