HELP!
Inmiddels bijna een week verder nadat gekke telefoontje.
Ineens weer in je eigen zoektocht zitten.
En wat ben je toch vreselijk afhankelijk van andere mensen als je hierin zit.
Andere mensen moeten je willen helpen hiermee, anders kom je nergens.
Voor mij is dat een no brainer. Je helpt gewoon. Klaar.
Maar dat “gewoon” helpen, dat ondervond ik bij een situatie in Sri Lanka in het hotel.
Niet iedereen wilt dat.
Op een dag zaten we in het hotel en terwijl we aan het wachten waren op ons drinken zagen we een familie.
Ik blijf het altijd een sport vinden om te raden waar mensen vandaan komen, mijn eerste indruk: “Nederlanders”
Blanken lange mensen en 1 donkere mevrouw. Ik vermoedde een geadopteerde uit Sri Lanka.
Even later kwam er een Sri Lankaanse man binnen samen met een Sri Lankaanse mevrouw die naar de Nederlandse familie gingen.
Mijn gok: de man was de tolk/driver en de Sri Lankaanse mevrouw was de moeder van de geadopteerde.
Mijn vermoede klopte. Ik zag hoe er kadootjes werden uitgewisseld tussen de dochter en moeder.
Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd: Is dit de eerste keer dat ze elkaar zien? Hoe zou ik me voelen als ik mijn moeder zo naast me had? Taal is een barrière maar ook cultuur.
Het was een intiem moment vond ik. Ook al vond het plaats op een hele open plek in het hotel.
Ik heb het een tijd zitten bestuderen en ik dacht, hoe zou het zijn als je alleen met je moeder kan communiceren met een tolk?
Kan je dan alles wel vragen en met elkaar delen? Hoe zou dat zitten?
Nu heb ik zelf een talencursus gevolgd en bedacht me, wellicht is dit wel heel handig voor haar en haar moeder. Ik besloot op haar af te lopen en de insta te laten zien van de talencurus.
Later op de avond raakte we verder met de familie in gesprek. Super lieve leuke mensen.
Ik vroeg aan de geadopteerde wie haar tolk was.
Ze antwoorde Gamini.
Mijn hart stond stil.
GAMINI?
DÉ GAMINI?
In de periode toen adoptiebureau Flash adopties deed vanuit sri lanka maakte gebruik van chauffeurs, die zowel de adoptie ouders al de biologische moeders rondreed.
Die chauffeurs waren onder andere de broers Sunil en Gamini.
Dit zijn sleutelfiguren.
Ik wist niet beter dan dat deze man ergens onder gedoken zat of onvindbaar.
Maar ik heb dus in dezelfde ruimte gezeten als de man die 100% een rol heeft gespeeld rondom mijn eigen adoptie.
Ik vroeg aan de geadopteerde, wil jij mij introduceren bij Gamini?
Inmiddels weet ik dat contacten in Sri Lanka vaak het fijnst verlopen als je een warme introductie had.
Op het gezicht van de geadopteerde stond eigenlijk al “Nee” geschreven.
Ik legde uit dat ik deze man vooral wil vragen voor mij zelf. Niet om aan de schandpaal te nagelen maar vooral te horen of hij mij wellicht nog op een spoor kan brengen.
Ik zag nog steeds een “Nee” gezicht.
Uiteindelijk mocht ik mijn email adres wel aan haar doorgeven en als ze over 3 weken weer terug was in Nederland, dan zou ze het wel vragen aan Gamini.
Ik heb mijn emailadres gegeven maar aan alles voelde ik al, dit word hem niet.
Kans is verkeken. Zij gaat mij niet helpen.
Ik ben dan alleen maar verbaast.
Hoezo help je niet iemand anders? Je kan nu van onschatbare waarde zijn voor een contact wat je zelf al hebt. Je kan misschien iemand helpen om haar moeder/familie te vinden.
Help?
Help!
Inmiddels ben ik al een maand terug en mijn vermoedde klopte.
Geen contact met Gamini.
Door alle contacten die er zijn ontstaan via de facebook pagina, weet ik dat de meeste mensen elkaar helpen. Dat dat ook het over grootte deel is.
Maar af en toe kom je iemand tegen die,vast om hele goede redenen, anders besluit.
Amanda
Wat bijzonder dat je met hem in een ruimte was. Ik kan me voorstellen hoe dat voelt, er is een mogelijkheid tot contact vlakbij, maar iemand wil je niet helpen. Ik heb een meeting gehad met een van de sleutelfiguren van adoptie van Cambodja. Een weeshuisdirecteur. Ik heb hem gevraagd of hij informatie had voor mijn dochter (zij kwam niet uit zijn weeshuis, maar de tussenpersoon voor mijn dochters adoptie was zijn vriend). Ook hij wist niets. Nu weet ik dat onze tussenpersoon een machtig iemand is in Cambodja, dus ik heb er wel begrip voor. Maar wat zou het toch fijn zijn als iedereen kennis met elkaar deelde.
Een onbevangen verhaal en ervaring van jezelf Wanda. Mooi gedeeld.
Zó pijnlijk geen hulp, geen handreiking….
Ook wij kennen Gamini na het overlijden van ons zoontje 1 dag voor vertrek naar nederland heeft hij alles geregeld en we mochten niet bij de begrafenis zijn wel zijn biologishe moeder wij hebben wel de rekening gekregen vd uitvaart
Destijds en binnen 1 week kregen we en nieuwe baby toegewezen en na 6 wkn konden we pas terug naar nederland .
Naomi Kwak
Zo niet te begrijpen dat er mensen zijn die niet helpen willen
I feel your pain. I recently asked a mum of a school friend of my son for an introduction to someone and she pretended to not know the person. This was the wife of a Facebook friend of hers. She would have recognised the name ( an unusual one) but decided not to help. I replied with an explanation of how they were connected but now she ignored that message. I really can’t understand why people don’t want to help. She does not even know why i want to connect with that person so why doesn’t she help? Very disappointing, but wishing you luck going forward
Naomi Kwak