“En hoe was je vakantie? ”

Een week geleden ben ik terug gekomen van Sri Lanka. Ik ben daar 3 weken geweest om moeders te interviewen die in het kookboek Sweet Scent of Sri Lanka komen.***
Deze week had ik m’n eerste volle werkweek. Vandaag voor het eerst weer wat collega’s gezien. Een van m’n collega’s was heel erg benieuwd naar m’n reis.

“Nou, het was zeker geen vakantie” antwoord ik. “Best wel hard werken, vond ik zelf”
“Maarre hoe zwaar kan het nou zijn, beetje zon, zee, strand palmboompje.” Hij zegt het lachend en we kennen elkaar goed genoeg dat ik wéét hij hier niets vervelends mee bedoeld.
Dit is de humor die ik normaal gesproken met hem kan delen zonder dat ik ook maar met m’n oog knipper. We hebben daarna een heel leuk gesprek en kan vertellen hoe het geweest is.
Normaal zou ik me echt niet druk maken om de “vakantie” opmerking.

Maar nu niet. Nu doet me die opmerking pijn. Flink ook.

Ergens wil ik heel hard roepen dat ik geen vakantie heb gehad, maar juist enorm er aan toe ben om vakantie te nemen.
Ik vond het namelijk heel erg zwaar om in goeie 14 dagen, 19 vrouwen te interviewen, deel te nemen aan hun verdriet en aan hun leven.
Dat betekende in de praktijk, minstens elke dag 1 verhaal. Een levensverhaal van iemand.
Soms 2 of 3 vrouwen op 1 dag.

Vorige week toen ik thuis kwam, werd ik gedompeld in het gezinsleven. Geconfronteerd met een dochter die niet naar school kon door Corona, een vriend met een drukke baan die na 1 dag weer voor 4 dagen in het buitenland zat. En ik trok het allemaal prima. Een dagje beetje misselijk maar niets wat ik kon cheffen.

Ik denk dat de klap pas echt zondag kwam.
Het voelt alsof ik een hele zware kater heb. M’n hele lijf doet pijn. Zelfs m’n tanden.

Onbewust zijn alle verhalen in m’n lijf gaan zitten.
Ik voel het.
Ergens had ik gehoopt omdat ik vreselijk heb zitten mee huilen met de moeders dat ik nu minder of geen last zou hebben.
Dat de verhalen wat verder van me af zouden staan?

Maar ze staan me allemaal nog bij.

Hemawathi met haar prachtige huis, die haar zoon helemaal níet wilde afstaan maar dat de nonnen haar niet wilde laten gaan. Deze vrouw die 0,0 steun kreeg van haar familie en daarom haar enige kind wat ze ooit kreeg moest afstaan.
Jayantha met haar matten die ze zelf maakt en waarvan ik er 1 ( knalroze uiteraard) aan Tess cadeau heb gedaan. Haar dochter die nu 3 maanden zwanger is en hoe we met z’n allen hebben zitten huilen om het verdriet van haar moeder. Hoe ze verlangt om haar kind weer te zien en het zusje ons bedankt voor onze hulp.
Shirani die per ongeluk op ons pad kwam omdat ze voor een moeder uit de buurt wilde tolken en hoe ze vertelde dat haar 2 zussen onder haar neus door haar vader en moeder zijn afgestaan. En ze zo blij is dat ze nu een optie heeft op hen te zoeken.
Selwapurani die na een vaccinatie een mentale complicatie heeft gehad. En niet begrijpt waar haar zoon is. En bij elk vliegtuig in de lucht wijst : “daar zit hij in, hij komt naar me terug”
Imesh die zijn enige overgebleven zus nog zoekt. 2 zussen overleden aan epilepsie en 1 zus ter adoptie afgestaan Hij had een grote plek van wildvlees op zijn voet en littekens in zijn gezicht. In de oorlog 2 keer gewoon geraakt maar hij heeft het overleeft. Zijn ouders zijn overleden en hij is de enige nog over van het gezin wat ooit was.

Bovenstaande is een kwart van wat we hebben gezien en meegemaakt.
Naast kookles krijgen, de lekkerste mais ooit eten. Van kamer naar kamer verhuizen.
Als ik ga kijken waar we geweest zijn op de kaart, hebben we grofweg een afstand afgelegd van 1000 km.

Pfffff vakantie..

Sri Lanka word nooit meer vakantie. Misschien wel steeds meer een “thuis”.

Misschien dat ik maar weer eens ga boeken..

Ik denk dat ik m’n bestemming al weet. Lekker weer naar “thuis”

Amanda

**** ik ben altijd slecht in taggen
Dank aan Dilani Butink voor de ongetwijfeld prachtige foto’s die je gemaakt hebt van de moeders en je steun bij de “ defrosting” 😉momenten en alle andere punten.
Andrew Silva thank you for you help in this journey and everything that you do for the mothers.

Check ook onze Facebook-pagina