Droom of nachtmerrie

Sinds 6 uur ben ik al wakker, al ben ik normaal niet voor 10 wakker.
Sinds 6 uur is het kippenvel niet van mijn armen af te krijgen, wat gek is gezien ik in Sri Lanka zit waar het nu al ( 8:00) tegen de 25 graden is.
Over een uur landen er 2 mensen die ik vreselijk mis en elke dag video bel omdat ik ze zo graag bij me wil hebben.
Maar het liefste laat ik het vliegtuig waar ze in zitten omdraaien.

Het is mijn absolute droom om Tess weer te zien en vast te houden.
Maar het is tegelijkertijd mijn allergrootste nachtmerrie om haar hier te hebben in Sri Lanka.

Mijn hele lijf schreeuwt: “STOP! Abort Mission!”
Terwijl ik heel erg blij zou moeten zijn staan de tranen van enorm verdriet in mijn ogen.
Wat klets ik nou, ik huil. Ik huil hard.

In elke vezel van mij zit een herinnering, een terugkerende nachtmerrie.
Het gescheiden worden van je familie als klein meisje.
In mijn lijf staat een liedje op repeat:
“Moeders en kinderen worden in Sri Lanka gescheiden.
Moeders en kinderen in Sri Lanka raken elkaar kwijt.”
Dat vertaalt zich in mijn lijf als een enorme angst en verdriet.
Het voelt verschrikkelijk verkeerd.
Een hele grote nachtmerrie.

Hoewel het een droom is om mijn gezin het land te laten zien en kennis te maken met alle mensen die ik hier heb ontmoet, de cultuur, het eten. Alles.
Mijn nachtmerrie verduistert alles.

Maar nu de realiteit.
Ik weet dat de realiteit is dat ik zo meteen mijn meisje ophaal van het vliegveld.
Die samen met haar vader, de andere liefde van mijn leven, een enorme reis heeft gemaakt.
Aan het einde van haar reis word ze opgewacht door haar moeder.
Ik ga haar vast houden en nooit meer loslaten.

Wat ik wel ga los laten is mijn nachtmerrie.
Mijn nachtmerrie is niet de realiteit.
Het doet pijn dat ik nooit zal onthaald worden door mijn familie op het vliegveld in Sri Lanka.

Mijn realiteit is een absoluut fantastische droom dat ik mijn familie ga ophalen.

Dream big and be home

Amanda

Check ook onze Facebook-pagina