Brandend hoepel

Ik heb in mijn leven best wel eens voor wat uitdagingen gestaan. Obstakels gehad. Soms berg beklimmen of bergen moeten proberen te verplaatsen.
Meestal waren deze obstakels een lastige taak. Of een logistiek probleem.
Dingen die vaak opgelost konden worden met stukje vol houden en doorzetten.
Tot eerder deze week had ik nog nooit van mezelf verloren of moeten liegen om ergens te komen.

Tot deze week.

Maar ik heb het gedaan. Mezelf verraden en gelogen dat het gedrukt staat. De prijs was zo hoog dat ik het er voor over had.
De prijs in kwestie was weten waar mijn zus was uitgestrooid en het terug krijgen van mijn fotoboeken uit mijn jeugd.
En de informatie en spullen lagen bij de mensen die mij geadopteerd hebben. Ooit mijn ouders.
Vorig jaar heb ik opnieuw gevraagd om mijn fotoboek. (hier vraag ik al jaren om)
Ze vertelden me dat ze het niet hadden. Wellicht lag het bij Ranjani. Dat kon niet, want ik wist van Ranjani dat mijn boek in Weert lag bij mijn ouders. Maar ze bleven volhouden dat ze het niet hadden en de rest van mijn spullen hadden ze verkocht of weg gegeven. Het bleek een grote leugen.

Mijn zus is 2020 overleden* en sinds 2 weken weet ik hoe ze is overleden. Ook wat er gebeurd is met haar uitvaart en dat ze ergens uit gestrooid is.
Tijdens het gesprek met mijn vader heb ik denk ik wel 20 min gehuild, op het hysterische af. Ik had aan hem uitgelegd dat ik niet wist dat de kanker terug was. Laatste informatie die ze mij had verteld over haar ziekte was dat ze schoon was. Huilend heb ik tegen hem gezegd, als ik wel had geweten dat ze ziek was, dat ik wel anders had willen handelen i.p.v. geen contact meer te hebben gezocht.
De vraag is of ik dat uberhaupt zou hebben gekúnd, gezien de periode met de depressies, het feit dat ik dood wilde in die periode, kortom er zelf heel slecht bij zat. Maar goed achteraf is het altijd makkelijk praten.

Nu dat ik weet hoe het gegaan is in die periode, hoe haar einde was geweest gaf veel informatie en inzicht. Ook een stuk realisatie dat ze echt écht dood is. Want ik mijn dromen kom ik haar nog regelmatig tegen.

Ik vroeg hem of hij met me mee wilde naar de boom die ze hadden geplant op de plek waar ze was uitgestrooid.
Hij gaf te kennen dat hij dat wel wilde. Ik was ten slotte zijn dochter zei hij.
Hij wilde het wel doen in overleg met de vriend van mijn zus.

Na een week vroeg ik hoe het ervoor stond. Ik ga over een paar weken naar Sri Lanka toe en ik wilde graag afscheid nemen.

Het meest vage gesprek ever volgde.
Hij wilde niet mee. Hij had het er wel over gehad maar uit respect voor Ranjani die mij niet op de uitvaart wenste en haar vriend, ging hij niet. Maarrrrr als het zou helpen voor mijn burn out klachten wilde hij nog wel het gaan overleggen.

Hij zou me terug bellen.
‘S avonds werd ik gebeld en kreeg ik mijn moeder aan de lijn, die een heel verhaal begon dat ze het vervelend vond dat zij nu de boosdoener leek om dat mijn vader niet wilde gaan omdat hij niet van haar mocht. Ik begreep er geen bal van en had ook totaal geen zin in het gesprek. Enige wat telde op dat moment, kan ik afscheid nemen op die plek ja of nee.
Het resultaat: Hij ging niet mee, wilde niet vertellen waar ze lag. Uit respect voor de vriend van mijn zus. Die stond dichter bij hem dan ik. Voor mij totale verwarring. Vorige week was ik nog zijn dochter en nu.. Waar stond ik nu dan?
“Je bent verre familie”

*Pats. Een rechtse directe op m’n kaak.

Verre familie.

Als ik wilde weten waar ze lag dan kon ik de gemeente wel bellen. Hij ging me niet helpen. Want respect voor de vriend van Ranjani.

2 dagen later heb ik gebeld met de gemeente. Die uiteraard veel en veel meer info nodig had dan alleen gecremeerd en overleden in feb 2020.

Dus ik bel weer op naar Weert en vraag aan mijn vader om meer info want de gemeente heeft dat nodig.
Hij wilde niets meer geven. Hij wilde het geven onder de voorwaarde dat ik het “goed moest maken”.
Blijkbaar nog iets met mijn moeder. Ter plekke heb ik alles opgenoemd waarvan ik dacht dat ze het wilde horen.
Uiteraard was dat niet voldoende. Ik moest het op de mail zetten. ( zie foto)

Zelden heb ik mezelf zo verlaagd. Zo verraden en klein gemaakt.
Maar elk woord werd geaccepteerd.
Als ik dan ook nog even fysiek de boel kwam bezegelen dan konden we samen wel naar de boom.
Blijkbaar dat stuk “uit respect voor” niet meer belangrijk. (?)

Gisteren was de dag dat ik naar de plek mocht. Met de intens verdriet en woede van de woorden dat ik maar verre familie heb ik mijn vader nog een laatste keer gevraagd om mijn spullen. Want nog steeds had ik deze niet gekregen.
Hij wilde ze niet geven. Allerlei redenen, er was nog geen kast, er moest nog uitgepakt worden, ze wisten niet waar het lag. Noem het maar op.
Toen ik dreigde dat ik een advocaat zou inschakelen om het via de rechtbank af te dwingen kon het ineens wel.
En met 20 min stond ik bij een doos met spullen. Alles waar ik om had gevraagd in de afgelopen jaren waarbij de ene leugen naar de andere werd opgedist.
Bij het zien van de spullen ontplofte ik totaal.
Ik moest dreigen met een advocaat om MIJN spullen te krijgen.
Ze begrepen totaal niet waarom ik zo boos was.
Ik had toch een brief geschreven? Het probleem was toch opgelost? Zij waren toch niet de kwaaien hier? Dat was ik, dat heb ik zelf opgeschreven.
Ik vertelde ze dat dat de laatste brandende hoepel die ze me voor hebben gehouden.
Dat ik nog nooit zo diep ben geraakt als door de woorden ” Je bent verre familie”.
Door de mensen die door mij ouders hebben kunnen worden.
Ik moest door het stof en het slijk. Ik moest dreigen met een rechtszaak.
Alleen maar om aan de spullen te komen en informatie die ze voor me hielden als een worst. “Just be a good little girl” En misschien heel misschien krijg je je spullen wel.

Ben door de hel gekropen op handen en voeten om uiteindelijk te kunnen gaan staan.

Tijd om een einde te maken aan het me blootstellen aan deze mensen die ooit mijn ouders waren.
Als ik niet meer de dochter ben, dan zij ook niet meer mijn ouders.
Tijd om de juridische banden door te knippen.
Maandag bellen met de advocaat en informatie in te winnen van het herroepen van de adoptie.

Met zulke ouders heb je geen vijanden meer nodig.

Amanda

Ps. om een beetje overzicht te hebben; mijn vader verbrak vorig jaar het contact.
Een paar maanden geleden begon hij weer met mailen.
Daaruit is dit contact weer ontstaan.

*

Check ook onze Facebook-pagina