5 jaar geleden stond ik op de foto in een sari , zwanger en wel. Ik was ten huwelijk gevraagd op Sigiriya rots in Sri Lanka. Wat volgde in die 5 jaar had ik niet durven bedenken. Veel hoogtepunten en ook veel dieptepunten. De meeste dingen hebben jullie mee kunnen lezen. Zowel van de vreugde als “dat andere”. Inmiddels ben ik wel wat gewend en heb ik steeds meer vrede met de turbulentie in mijn leven en alle gebeurtenissen die er mee gemoeid zijn. 5 weken geleden in de nacht van 12 aug, tijdens de regen van vallende sterren, liggend in het zwembadje van dochterlief, zei ik tegen mijn allerbeste vriend en liefde van mijn leven: “Als dít het dan moet zijn, mijn leven met al die drukte, gedoe en hectiek. En weten dat ik altijd bij jou kan thuis komen dan wil ik dit leven. Met jou. Voor de rest van mijn leven. Want met jou kan ik, lachend of huilend, het allemaal wel aan. “Bij de vallende ster die we daarna samen zagen vroeg hij mij opnieuw ten huwelijk. En aan de hand van mijn lievelingsgedicht uit mijn lievelingsfilm Patch Adams heb ik geantwoord waarom ik heel graag zijn vrouw word: I don’t love you as if you were a rose of salt, topaz, or arrow of carnations that propagate fire: I love you as one loves certain obscure things, secretly, between the shadow and the soul.I love you as the plant that doesn’t bloom but carries the light of those flowers, hidden, within itself, and thanks to your love the tight aroma that arose from the earth lives dimly in my body.I love you without knowing how, or when, or from where. I love you straightforwardly, without complexities or pride; I love you because I know no other way than this: Where I does not exist, nor you, So close that your hand on my chest is my hand, So close that your eyes close as I fall asleep.

Check ook onze Facebook-pagina