Nog een paar uur en dan hebben we 2022 erop zitten.
Toen ik een paar maanden geleden de wens uitsprak dat ik graag weer naar Sri Lanka wilde, stond niet iedereen erom te springen. Misschien was ik wel de enige die het een goed idee vond.
De afgelopen 6 jaar ging ik ziek naar Sri Lanka en kwam ik vaak nog ellendiger terug.
Voor mij een raadsel en voor mijn omgeving mega irritant.
Sinds 2018 vond ik dat mijn reis alleen maar moest bestaan uit werk. En het liefst nog meer opleveren als de doelen die ik mezelf had opgelegd.
Werken met je kadaver. Anders heb je niets te zoeken in Sri Lanka.
En ja tuurlijk vond ik het wel eens zwaar, maar goed. Wie houd dat nou bij, toch?
Ik hield het blijkbaar wel bij. En sloeg het allemaal op in m’n lijf en kreeg steeds meer copingmechanismen om door te gaan met waar ik mee bezig was. Het deelde mezelf in steeds meer kleinere delen. Uiteindelijk was alles zo versplinterd dat het brak.
Iemand die al in stukjes ligt, naar het land laten gaan waar ze vaak nog beroerder van terugkomen is natuurlijk geen goed idee.
Gelukkig kon ik onder woorden brengen:”Ik wil naar Sri Lanka omdat ik daar graag ben”
En wat ben ik ontzettend blij dat ik hier ben, ook al heb ik meerdere keren tranen hier vergoten.
Het combineren van alle delen van mij, daar ben ik nu vooral mee bezig. En dat lukt.
Niet meer de tranen verdringen of lachen terwijl ik het niet grappig vind.
Niet meer de ontkenningen gaan voor de vorm en goede vrede. Terug durven gaan als ik eigenlijk iets niet ok vind.
Alles mag aan bod komen. Allemaal nieuwe dingen die ik nu uitprobeer.
Wat ook nieuw is, is een jaar afsluiten. En een nieuw jaar beginnen.
Ik kan dat niet symbolischer doen dan wat er vanavond op de planning staat.
Het beklimmen van Adams Peak in het oude jaar en zo het nieuwe jaar en de zonsopgang tegemoet lopen.
.
Iedereen die ik ken en liefheb neem ik in gedachte mee naar boven.
En samen lopen we naar beneden met de zon in het gezicht.
Ik wens jullie een goed oudjaar en een zonnig 2023 gewenst.
Dikke knuffel Amanda