Doei Mama
“Weet je wat je moet doen als je papa kwijt raakt?”
Gewapend met haar favoriete spulletjes in haar witte tasje, met het slaap nog in haar ogen staat ze klaar voor vertrek.
Weer naar huis, naar haar eigen bed, naar Catch de hond, naar haar vrienden.
Alles is gepakt. Alles is klaar.
“Jaha, ik houd papa’s hand echt vast. Ik weet wat er gebeurd als dat ik niet zijn hand vasthoud”
Gelukkig, dat stuk zit er goed in.
“Jij bent je mama kwijt geraakt omdat haar hand losliet”
Knal.
Deze zag ik niet aankomen.
Ik weet dat dit komt uit het kinderliedje Olifantje in het bos.
Het zou me moeten niet zoveel moeten doen, maar het doet me zo verschrikkelijk veel pijn.
Afgelopen weken stond veel in het kader van mensen bij elkaar brengen, zoveel dat je bijna zou vergeten dat ze elkaar kwijt zijn geraakt en nu weer elkaar moeten vinden.
“jij hebt los gelaten en nu ben je haar kwijt”
Dat ze nu naar huis gaat, heeft niets met mij te maken. Staat totaal los van het kwijt zijn van mijn eigen familie.
Ze wil naar huis. En ik moet haar laten gaan.
Nu moet ik loslaten om haar weer thuis te vinden.
Ik weet dat ze veilig is bij haar papa.
Dit is geen herhaling van 38 jaar geleden.
Ik neem afscheid van Boudewijn en knuffel Tess voor een laatste keer.
Geen laatste keer.
Het is voor de komende 2 weken.
Afscheid voor nu.
Elkaar weer vinden.
Het kan.
“Doei Mama!”