Er wordt de eerste 10 min alleen maar gehuild, gelachen en gewezen.
Moeder en dochter zien elkaar voor het eerst sinds het afscheid tijdens de adoptie.
De mimiek van beide is bizar om te zien.
De bewegingen de manier van kijken. De gelijkenis is ongekend’
Ook Andrew en ik schieten vol.
Ik voel me ongemakkelijk en bevoorrecht tegelijk.
Ik heb de volle toestemming van beide om dit op te nemen, maar als cameravrouw voelt het toch vreemd.
Wat een gigantische inbreuk van de privacy, schiet er met enig regelmaat door mn hoofd heen.
Ze lijken beiden ons niet op te merken terwijl ze het eerste contact hebben met elkaar na al die tijd.
“YOU ARE MY DAUGHTER”
Vanochtend mocht ik bij de online “hereniging” zijn van Chitra en haar dochter.
Blijdschap dekt de lading niet.
Andrew was erbij om te tolken en aan de andere kant van de lijn zat dochter die pas sinds 5 dagen weet dat haar moeder haar zocht.
Ik werk al met Andrew 6 jaar samen maar vandaag was het echt teamwork.
Moeder kent wel wat engels maar om elkaar te kunnen begrijpen is toch een tolk handig.
Mijn sinhala is lang niet genoeg om dit soort gesprekken te doen.
Alles bijelkaar duurt het zo’n 2 uur.
In die 2 uur word alles gezegd in een stilte die een band aangeeft die nooit weg was.
Ik geef de gegevens door van Moeder aan haar dochter zodat ze nu 1 op 1 contact met elkaar kunnen hebben.
Mijn ‘werk’ zit er voor zover op.
Andrew en ik nemen afscheid van hen beide en vertellen dat ze altijd met ons kunnen contacten maar dat het vooral gaat nu om hen.
Lieve dochter, ik hoop dat je snel de allerbeste knuffels mag krijgen van je moeder.
Ik kan je uitervaring vertellen:
Dit zijn de beste knuffels die je ooit hebt gehad.
Amanda