Voor mij alweer 2 maanden geleden dat de klok startte.
De rust is er eigenlijk niet van gekomen die ik me toen voornam.
Het gekke is dat dat wel een van de dingen zijn die ik veel meer zou moeten doen. Want het gaat al een tijdje niet zo goed. Al bijna een jaar.
Nachtmerries, slaapproblematiek, paniek, prikkelbaar. En eigenlijk de hele dag door op m’n tenen en bij het minste of geringste ben ik op m’n tenen getrapt.
Nu ken ik wel een beetje mijzelf, dus met de inzinking van 4 jaar geleden in m’n hoofd wist ik al vrij snel : Schakelen en hop de hulplijnen opzoeken.
Logische stappen zijn: huisarts, verwijzing, screening, wachtlijst, intake, behandeling.
Nu ik dit zo opschrijf, lijken de stappen best wel makkelijk.
Bijna vergelijkbaar met een zoektocht.
Info opzoeken, locatie onderzoek (evt. uitbesteed aan iemand), gegevens en DNA check met de persoon die je vind, voilà de eerste stappen van je contact met je familie.
En hoe simpel dingen ook kunnen lijken, er stranden in beide gevallen heel erg veel mensen.
Omdat je niet voor bij stap 3 kan komen. Elke keer weer het verhaal moeten vertellen bij stap 1.
“Waar heb je last van? Waar ben je naar op zoek? “
“Heel vervelend dat je niet slaapt, ervaar je veel stress? Hier heb je een pil”
” wij kunnen niets met deze klachten. Oh heb je slaappillen? Dan zit je bij ons niet goed”
” wij zijn weliswaar de slaap poli maar volgens ons moet je bij de GGZ zijn”
Kastje, muur. En maar wijzen.
Opgeven is eigenlijk geen optie maar wat zou het toch af en toe fijn zijn om het gewoon te laten.
Zoek het lekker uit met je schijtvragen.
Laat.
Maar.
Ik begin steeds meer de cijfers te begrijpen rondom zelfmoord van mensen die hulp zoeken. Elke keer als ik weer ergens anders naar toe moet omdat ik zogenaamd weer bij het verkeerde loket ben, is een verloren dag.
Via het alternatieve circuit, of ik moet eigenlijk zeggen via professionele hulp maar die niet gedekt word door de verzekering, blijf ik (ook met heel veel dank ook aan de mensen om me heen) overeind en redelijk functioneren.
Hopelijk komen er de komende weken een beter perspectief.
Voor nu, is het meer van hetzelfde. Lijnen uitzetten en hopen dat je uiteindelijk beet hebt.
Voor alle mensen die de wachttijd nu ingaan voor de uitslag van het DNA.
Heel veel sterkte, ik denk aan jullie en duim mee voor een goede uitkomst.
Amanda