Afgelopen weekend in gesprek met Ian, kreeg ik toch wel een van de mooiste woorden te horen.
“Jij bent familie”.
Het gesprek kwam op gang mede door de herroeping. Het is een stuk onzekerheid wat me dan de parten speelt.
Wat is mijn plaats/rol in een relatie? Hoe zie je mij?
En iemand die niet mijn kind is, maar toch voor mij wel zo voelt, spreekt deze woorden uit.
Uit vrije wil, met z’n volle verstand en uit z’n hart.
Ik kies jou uit als familie.
Het kwam binnen met enorme dreun en ik kan hier jaren op teren.
Het is een behoorlijk contrast met wat ik in de herroeping met mijn adoptieouders mee maak.
Adoptieouders willen nu zelf de adoptie herroepen en eisen dat ik mijn naam wijzig.
Ondanks dat ik zelf de herroeping heb opgestart, doet het toch pijn dat ik nu voor de tweede keer afgestaan word.
Het is niet alleen dat ze het zelf willen herroepen, het gevoel van weer weggedaan worden, maar ook het eisen van de naamsverandering. Ik begrijp het niet.
Het weghalen van wat er nog wel aan zekerheid is, mijn naam hier in Nederland. Mijn papieren kloppen niet. Ik ben niet de persoon van de documenten. Wil je dan ook nog zo ver gaan dat dat ik daar per keer als ik mijn naam moet opgeven, denk “ik ben deze persoon niet?”.
Voor mezelf heb ik de conclusie getrokken: Hier word er niet gekozen voor mij.
En dan na zo’n weekend, plots de woorden.
Jij bent familie.
Soms is het advies zo eenvoudig dat het moeilijk lijkt.
Ga voor de mensen die je wel kiezen.
Doe ik ook
Amanda